Klinkt als: Sobere americana verwant met JJ Cale, Ry Cooder en Bob Dylan
ook interessant:
14-12 PopCorn met Cookhouse, Tim Dawn en Matt Winson
26-01 Dandelion (Lely Sunday Afternoon)
Elke laatste zondag van de maand kun je in café de Eetalage terecht voor de beste live-muziek, een lekker biertje en een borrelhapje. De toegang is 2,75 euro en je krijgt er ook nog een lekkere consumptie bij.
De teksten van ‘Some More Time’, het Excelsior Recordings-labeldebuut van Americana-veteraan Philip Kroonenberg zijn geschreven in de wachtkamers van ziekenhuizen, waar hij zat te wachten, terwijl zijn vrouw behandeld werd voor een ernstige ziekte. De muziek ontstond thuis. Eind goed, al goed, zijn vrouw is gelukkig hersteld. Het heeft geleid tot Kroonenbergs meest persoonlijk plaat in zijn lange loopbaan. Live treedt PhilipKroonenberg deze zondagmiddag op met bassist Reyer Zwart (o.a. Anne Soldaat, Tangarine, Alex Roeka) en drummer Jeroen Kleijn (o.a.Johan, Claw Boys Claw, Daryll-Ann)
Ter opfrissing van het geheugen, rakelen we eerst de rijke historie van rootsy singer-songwriter Philip Kroonenberg op. De twee bekendste bands waarin hij heeft gezeten zijn de nu weer actieve Freelance Band en Personnel die hij begon met collega singer-songwriter Ad Vanderveen. Vanaf midden jaren negentig kunnen we spreken van een solocarrière van Kroonenberg, die hij met vier verschillende bands voortzet tot op de dag van vandaag. Met het emotioneel diepgaande album Some More Time debuteert de veteraan glorieus op het Excelsior Recordings label.
Vroeger spaarde Kroonenberg de liedjes op, waar dan uiteindelijk een album van uitkwam. Sommige songs bleven jaren onaangeroerd liggen totdat ze een keer pasten binnen een set. Ditmaal ging het anders. De plaat ontstond als vanzelf in de wachtkamers van ziekenhuizen waar zijn vrouw in behandeling was. ‘Dan ben je zo kwetsbaar. Soms zat ik wel uren te wachten… En die liedjes die kwamen gewoon,’ zegt Kroonenberg. ‘Als ik alleen thuis was – ze is ook drie keer opgenomen geweest voor operaties en de kinderen waren naar school – dan kwam ook de muziek. Vanzelf… Er is geen moment geweest van ploeteren. De liedjes dienden zich gewoon aan. Alles ging op gevoel. Er is nog nooit zo’n korte afstand geweest tussen het papier en het gevoel. Daarom hoor je ook wel herhalingen. Ik zeg wel een paar keer hoeveel ik van haar hou. Dat moest zo zijn. Ineens had ik veertien liedjes. Uiteindelijk is er eentje afgevallen. Ik had een afgebakend verhaal vanaf de diagnose van borstkanker tot haar genezenverklaring.’
